Die glimlach, dan weet je dat het goed is

Samen lopen we door het bos. Daar waar de andere kinderen rondrennen, blijft zij op het pad lopen. Alleen, want de aarde naast het pad voelt anders. En niemand mag haar aanraken. Ze is autistisch en bang. Niets is vanzelfsprekend. Alleen al het eten. Géén groen, géén stukjes. Veel onbegrepen angsten, het luistert zo nauw. Veranderingen kan ze niet aan daar is ze veel te bang voor...Dieren, daar is ze gek op, ze kent alle vogels, alle Latijnse namen. De honden begrijpt ze, daar voelt ze zich veilig bij. Dan horen we over Kees en Stichting Vienna. Zou het echt zijn? Dat dit mogelijk is? Voor ons kind? Als ouder heb je daar alles voor over, om die glimlach, dan weet je dat het goed is. En het is goed, dat voelt zij ook. En als ze dan zegt ‘mama, ik voel me rustig in mijn hoofd’, dan is dat het grootste geschenk.